Stanisław Ryszard Dobrowolski – pisarz, poeta i tłumacz.
Honorowy Obywatel Płońska od 1976 roku
Urodził się w Warszawie w 1907 roku. Pochodził z rodziny robotniczej. W latach 1926-1927 studiował na Uniwersytecie Warszawskim filologię polską, a następnie w latach 1927-1929 prawo. W 1926 roku zadebiutował na łamach Robotnika. W 1929 roku wydał tom poezji Pożegnanie Termopil. 1 czerwca 1930 trzymał koronę podczas prawosławnego ślubu Gałczyńskiego. W latach trzydziestych zainicjował grupę poetycką Kwadryga. W 1937 roku został redaktorem miesięcznika Nowa Kwadryga.
W okresie okupacji niemieckiej działał w konspiracji literackiej, brał udział w powstaniu warszawskim, został oficerem Armii Krajowej. Był więźniem oflagów w Łambinowicach i Grossborn. Po wyzwoleniu Warszawy wstąpił do Ludowego Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcje oficera politycznego i korespondenta wojennego.
Po zakończeniu wojny został redaktorem czasopisma Polska Zbrojna. W latach 1945-1946 był sekretarzem generalnym Związku Zawodowego Literatów Polskich. W latach 1947-1948 pełnił funkcję zastępcy redaktora naczelnego Nowin Literackich. Został powołany na dyrektora departamentu w Ministerstwie Kultury i Sztuki. W latach 1949-1968 piastował urząd prezesa ZAIKSu. W okresie 1954-1964 był wiceprezesem Związku Literatów Polskich.
Zmarł 27 listopada 1985 roku.

 

Stefan Jacenty Wesołowski, urodzony 16 sierpnia 1908 roku w Kamienicy k. Płońska, zmarł 26 grudnia 2009 w Warszawie) – polski lekarz (prof.), chirurg-urolog, autor publikacji specjalistycznych i pamiętnikarskich.
Honorowy Obywatel Płońska od 1979 roku
Syn rolnika i rymarza Stanisława Wesołowskiego (1867–1934) i Wandy Napiórkowskiej (1871–1960). Uczył się w szkole elementarnej w Szczytnie, Gimnazjum Polskiej Macierzy Szkolnej w Płońsku (do 1922) i Gimnazjum Państwowym im. Stanisława Konarskiego w Dubnie na Wołyniu (od 1923).
Po uzyskaniu matury (1927) został stypendystą starosty dubieńskiego, co umożliwiło mu studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego (1927–1933; dyplom lekarza medycyny 30 czerwca 1933 roku). W czasie studiów był działaczem Koła Medyków Stowarzyszenia Samopomocowego, m.in. kierował tam Sekcją Towarzyską i Artystyczną, organizując „Szopkę Medyczną”, z której dochód przeznaczony został na budowę oddanego do użytku w 1936 Domu Medyków im. Józefa Piłsudskiego (mieszczącego się w Warszawie przy ul. Oczki 7). Od września 1934 do marca 1935 odbywał służbę wojskową w Szkole Podchorążych Sanitarnych Rezerwy w Warszawie. Od 1936 do 1942 był asystentem i starszym asystentem oddziału Szpitala św. Łazarza (przy ul. Książęcej 2, pod kierunkiem dr. Wacława Lilpopa).
9 grudnia 1938 uzyskał stopień doktora nauk medycznych (praca doktorska pt. Znieczulenie nadoponowe w urologii; druk: „Polski Przegląd Chirurgiczny”, zeszyt XII / 1938).
Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w stopniu podporucznika-lekarza.
Działał w konspiracji. Od 1943 pracował jako asystent na oddziale chirurgii Szpitala Wolskiego w Warszawie przy ul. Płockiej 26. Do końca powstania warszawskiego Stefan Wesołowski pracował w Szpitalu Zakaźnym przy ul. Wolskiej 37, a po kapitulacji powstania ewakuował się do Piotrkowa Trybunalskiego, gdzie był asystentem Oddziału Chirurgicznego Szpitala Miejskiego św. Trójcy. Od 1 czerwca 1945 podjął pracę ponownie w Szpitalu Wolskim w Warszawie.
Od 1947 był sekretarzem Komitetu Organizacyjnego Polskiego Towarzystwa Urologicznego (od 1949 roku sekretarzem Towarzystwa, a w latach 1960–1962 – jego prezesem). W latach 1948–1950 był adiunktem organizującej się Kliniki Urologii Wydziału Lekarskiego UW. Od 1950 do 1953 pełnił funkcję zastępcy ordynatora oddziału urologicznego w Szpitalu Miejskim nr 1 w Warszawie-Czystem. Od 1951 do 1962 był ordynatorem Oddziału Urologii Szpitala Wolskiego (utworzonego jako jeden z pierwszych w Polsce; obecnie Instytut Gruźlicy). W 1951 otrzymał ponadto habilitację (przewód habilitacyjny pt. Zagadnienie odprowadzania moczu), objął też funkcję Specjalisty Krajowego Ministerstwa Zdrowia w zakresie urologii (do 1974). W 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym, objął też funkcję kierownika Kliniki Urologicznej Akademii Medycznej przy ul. Oczki 6 (do 1978). Jego pacjentami byli m.in. kard. Stefan Wyszyński, Jarosław Iwaszkiewicz, Tadeusz Breza, Stefan Wiechecki „Wiech” czy Mieczysław Fogg. Był inicjatorem budowy samodzielnej Kliniki Urologicznej, powstałej w 1970 roku na terenie warszawskiego Szpitala im. Dzieciątka Jezus. W 1976 został mianowany profesorem zwyczajnym. W 1980 wyjechał do Libii, gdzie pracował jako profesor Wydziału Lekarskiego University of Garyounis w Benghazi. Był także urologiem szpitala w Sirte. W 1985 powrócił do Polski, pracował jako urolog w szpitalu w Świdrze. Od 1 stycznia 1986 do maja 1992 pracował jako urolog w Wojewódzkim Szpitalu Zespolonym w Ciechanowie (2 września 1998 jego imieniem nazwano Oddział Urologii tej placówki, z tej okazji wmurowana została tam również tablica pamiątkowa). Pracę w zawodzie lekarza zakończył ostatecznie w 1992 roku.

Jan Ossowski – inżynier, prawdopodobnie autor projektu dzielnicy przemysłowej.
Honorowy Obywatel Płońska od 1989 roku

 

 

 

 

 

 

 

 

Barbara Wachowicz, urodzona 18 maja 1937 w Warszawie – polska pisarka, autorka biografii wielkich Polaków, fotografik, scenarzystka.
Honorowy Obywatel Płońska od 1989 roku
Pisarka, która propaguje polski patriotyzm, postawy honoru i prawości. Autorka pasjonujących opowieści o życiu, twórczości, miłościach, tajemnicach Wielkich Polaków: Mickiewicza, Słowackiego, Sienkiewicza, Żeromskiego, Kościuszki, a także o najwybitniejszych postaciach polskiego harcerstwa.
Tworzyła scenariusze filmowe i telewizyjne, audycje radiowe, wystawy, widowiska sceniczne (np. „Wigilie polskie” 1988).
Laureatka m.in. Srebrnego Asa, Złotego Mikrofonu, tytułu Mistrza Mowy Polskiej Vox Populi, wyróżniona orderem „Polonia Mater Nostra Est” za: „wyjątkowy dar przekazywania młodzieży skarbów narodowego dziedzictwa”. Na wniosek dzieci otrzymała Order Uśmiechu.
Jej ulubionym kolorem jest fioletowy (długopisem tej barwy podpisuje dzieła).
Seria Opowieści Barbary Wachowicz – Wielcy Polacy:
•    „”Ty jesteś jak zdrowie”. Z Mickiewiczem nad Wilią, Niemnem i Świtezią. Ze Słowackim w Krzemieńcu. Z Orzeszkową nad Niemnem”
•    „Dom Sienkiewicza”
•    „Malwy na lewadach”
•    „Marie jego życia”
•    „Czas nasturcji”
•    „Nazwę Cię Kościuszko! Szlakiem bitewnym Naczelnika w Ameryce”
•    „Wigilie Polskie. Adam Mickiewicz”
•    „Ciebie jedną kocham. Tropami Stefana Żeromskiego w najściślejszej ojczyźnie.”
Seria Wierna rzeka harcerstwa:
•    „Druhno Oleńko! Druhu Andrzeju! Gawęda o twórcach Harcerstwa Polskiego, Oldze i Andrzeju Małkowskich”
•    „”Kamyk” na szańcu. Gawęda o druhu Aleksandrze Kamińskim w stulecie urodzin”
•    „Rudy, Alek, Zośka. Gawęda o bohaterach „Kamieni na szaniec””
•    „To „Zośki” wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie AK „Zośka” cz. 1″
•    „To „Zośki” wiara! Gawęda o Harcerskim Batalionie AK „Zośka” cz. 2″
Zmarła 7 czerwca 2018 roku w Warszawie.

Jerzy Adam Wierzchowski, urodzony 1926 w Nowym Mieście, zmarł w 1995 roku – polski działacz partyjny, wojewoda ciechanowski (1975–1987).
Honorowy Obywatel Płońska od 1989 roku
W czasie II wojny światowej zatrudniony w cegielni Mochty, był więźniem obozu Neubrandenburg. W latach 1945–1956 w Ludowym Wojsku Polskim, następnie do 1951 „utrwalał władzę ludową” i organizował aparat państwowy na Pomorzu Gdańskim i Szczecińskim oraz Podkarpaciu. W latach 50. i 60. zatrudniony na różnych stanowiskach w przemyśle z rekomendacji partyjnej (od 1946 działacz PPR). W 1965 ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1968–1971 sprawował funkcję przewodniczącego Prezydium Miejskiej Rady Narodowej Pruszkowa (odpowiednik naczelnika), następnie był I sekretarzem Komitetu Miejskiego i Powiatowego PZPR (1972–1975). W 1975 skierowany na północne Mazowsze, objął funkcję pierwszego w historii wojewody ciechanowskiego, którą pełnił do 1987.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (dwukrotnie), Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem za Warszawę 1939-1945 oraz Medalem Zwycięstwa i Wolności.

Szewach Weiss, (urodzony 5 lipca 1935 roku w Borysławiu – zmarł 3 lutego 2023 w Tel Awiwie) – izraelski polityk, profesor nauk politycznych, ambasador Izraela w Polsce w latach 2000-2003.
Honorowy Obywatel Płońska 2003 roku.
Urodził się w Borysławiu (Ukraina). Jego ojciec był właścicielem sklepu spożywczego. Po wkroczeniu Niemców, rodzinie Weissów udało się zbiec z getta. Najpierw ukrywali się u Ukrainki, później u polskich rodzin.
Po zakończeniu działań wojennych Weissowie zamieszkali ponownie w swoim starym domu, a Szejwach poszedł do drugiej klasy szkoły podstawowej. Jednak wkrótce potem zmuszeni byli wyjechać do Polski. Szejwach mieszkał i uczył się w sierocińcu w Głuszycy, prowadzonym przez syjonistyczną organizację Bricha. W tym czasie rozpoczął naukę języka hebrajskiego.
W styczniu 1946 Weissowie przekroczyli nielegalnie granicę z Czechosłowacją, chcąc przedostać się do Palestyny. Później przez Bratysławę i Wiedeń znaleźli się w obozie przejściowym niedaleko Linzu. Następnie przedostali się do Włoch i dojechali do Rzymu. W tym samym czasie, na forum ONZ miało miejsce głosowanie na temat utworzenia państwa żydowskiego w Palestynie (29 listopada 1947). 1 grudnia Weiss wypłynął z Genui do mandatu Palestyny.
Po przybyciu do Izraela, zmienił imię na Szewach (w języku hebrajskim szewach oznacza „chwała”). Skierowano go do szkoły rolniczej Hadassim niedaleko Netanii. W tym czasie zaczął uprawiać wyczynowo sport. Już w 1954 roku był jednym z najlepszych sportowców w Izraelu (trenował lekkoatletykę i podnoszenie ciężarów). W tym samym roku poszedł do wojska. Równocześnie jeździł traktorem i tańczył w grupie artystycznej. W Hadassim spotkał innego polskiego Żyda, Michaela Kasztana, który był jego nauczycielem o lewicowych poglądach. To m.in. dzięki niemu Szewach Weiss zbliżył się do lewicy.
W wojsku zaangażował się w życie kulturalne – został podoficerem do spraw kultury dla północnej części Izraela. Dzięki temu został dziennikarzem radiowym, gdzie przez 6 lat prowadził audycje. Jednocześnie studiował na Wydziale Nauk Politycznych Uniwersytetu Hebrajskiego w Jerozolimie i Wydziale Prawa w Tel-Awiwie.
W 1975 był założycielem Wydziału Mediów na Uniwersytecie w Hajfie i od tego roku był profesorem nauk politycznych na tej uczelni.
Od 1969 do 1981 był radnym w Hajfie, od 1977 do 1999 członkiem Komitetu Centralnego izraelskiej Partii Pracy (był jednym ze zwolenników Icchaka Rabina, podczas jego wewnątrzpartyjnej rywalizacji z Szimonem Peresem). Od 1981 był posłem do Knessetu (izraelskiego parlamentu). W latach 1988-1992 był wiceprzewodniczącym, a następnie w latach 1992-1996 przewodniczącym Knessetu.
Był jedną z ostatnich osób, z którą rozmawiał premier Izraela Icchak Rabin zanim zginął z rąk żydowskiego nacjonalisty 4 listopada 1995 roku. Przy wielu okazjach reprezentował Knesset za granicą (w latach 1984-1999 był delegatem izraelskiego parlamentu do Rady Europy), a w latach 2000 – 2003 pełnił funkcję ambasadora Izraela w Polsce. Podczas swojej misji w Polsce brał istotny udział w polskim życiu publicznym, do czego przyczyniała się jego biegła znajomość języka polskiego. Od 2000 jest Przewodniczącym Rady Instytutu Pamięci Yad Vashem. Jednocześnie gościnnie prowadzi wykłady na temat historii i polityki Izraela na Wydziale Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od kilku lat współpracuje regularnie z tygodnikiem „Wprost” a także publikuje komentarze w Rzeczpospolitej.
Jest autorem kilkudziesięciu książek: dla dzieci, z dziedziny nauk politycznych, zarządu miejskiego oraz na temat Holocaustu, w tym „Dziecko Holokaustu”.

Shmuel Rifman – przewodniczący zaprzyjaźnionego okręgu Ramat – Negev  pierwszego zagranicznego partnera Płońska, i przewodniczący Centrum Rad Regionalnych w Izraelu. Orędownik współpracy Płońska z Ram t-Negev.
Honorowy Obywatel Płońska 2003 roku.
Zmarł 30 stycznia 2017 roku.

Witold Grzebski – porucznik, od 1944 r. zastępca komendanta Obwodu Płońsk Armii Krajowej, o pseudonimie „Motor”.
Honorowy Obywatel Płońska od 2004 roku
Witold Grzebski urodził się 2 kwietnia 1921 roku w Jackowie w powiecie pułtuskim, zmarł . W 1939 roku zakończył szkołę średnią w Bydgoszczy egzaminem dojrzałości. We wrześniu 1939 roku jako ochotnik w szeregach Ochotniczych Batalionów Obrony Warszawy uczestniczył w obronie Warszawy.  W lutym 1940 roku na terenie powiatu pułtuskiego Grzebski został zaprzysiężony do niepodległościowej organizacji Tajna Armia Polska, przyjmując pseudonim „Motor”. Najpierw był szeregowym żołnierzem, potem szefem wywiadu TAP, a w 1941 roku został mianowany komendantem i szefem organizacyjnym w sztabie powiatu płońskiego. Zamieszkał we wsi Czernie (gm. Nowe Miasto). Tamtejszy młyn stał się centralną skrzynką tej organizacji w powiecie płońskim.

Gdy TAP podporządkowała się Narodowym Siłom Zbrojnym Witold Grzebski został komendantem NSZ powiatu płońskiego, a później doprowadził do współpracy NSZ i Armii Krajowej. W czerwcu 1944 roku, gdy te dwie organizacje połączyły się, Grzebski został zastępcą komendanta AK obwód Płońsk. Po zakończeniu II wojny światowej, gdy Polskę dotknął komunistyczny terror, „Motor” nadal działał w konspiracji, odtwarzając – po rozwiązaniu AK – szeregi NSZ. Ujawnił się w 1947 roku podczas amnestii. Rok później został jednak bezprawnie aresztowany a w 1949 roku skazany – przez sąd wojskowy – na 15 lat więzienia, 5 lat pozbawienia praw publicznych wraz z przepadkiem całego mienia. Komuniści oskarżyli Grzebskiego, m.in. o przynależność w latach 1945-48 do NSZ, zbieranie wiadomości dotyczących UB i MON.  Grzebski przebywał kolejno w więzieniach we Wrocławiu, Płońsku, Warszawie i Wronkach. Wspomnienia z pobytu w więzieniu we Wronkach opisał w publikacji pod swoją redakcją „Płońsk i Ziemia Płońska w walce w dwoma okupantami 1939 -1956”. Na wolność wyszedł po 7 latach i 7 miesiącach, jesienią 1955 roku.  Studiował a potem pracował jako laborant w katedrze budowy mostów Politechniki Wrocławskiej.
Witold Grzebski działał na rzecz odkłamywania historii ziemi płońskiej i przywracania rzetelnej wiedzy o ukrywanych i fałszowanych w latach PRL kartach narodowej historii. Inicjował akcje upamiętniające mieszkańców ziemi płońskiej pomordowanych przez gestapo i NKWD podczas II wojny światowej oraz prześladowanych i mordowanych przez UB w latach stalinowskich prześladowań, przy jego współpracy powstała pamiątkowa tablica na ścianie płońskiego poklasztornego budynku, upamiętniająca mieszkańców powiatu poległych w walce o wolną i niepodległą Polskę w latach 1939-56. Z inspiracji Witolda Grzebskiego przyznano zmarłym żołnierzom NSZ pośmiertne Krzyże Narodowego Czynu Zbrojnego i zorganizowano wiele uroczystości patriotycznych.  Od 1990 roku współtworzył struktury kombatanckie AK i NSZ, działał również w Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego. W 1992 roku uzyskał unieważnienie wyroku wydanego w PRL i pełne uprawnienia kombatanckie.
Zmarł 11 stycznia 2011 roku.

Ksiądz Kanonik Edmund Makowski, urodzony 2 kwietnia 1943 roku w Zakroczu. Ukończył Wyższe Seminarium Duchowne w Płocku oraz studia teologiczne na Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie.
Od 2002 roku do 31 sierpnia 2013 Proboszcz Parafii pw. Św. Michała Archanioła w Płońsku.
22 sierpnia 2013 Rada Miejska w Płońsku nadała księdzu Edmundowi Makowskiemu tytuł Honorowego Obywatela Płońska.

 

Karl Otto Kötz, urodzony 7 grudnia 1943 roku w Nieuweschans, Holandia.Radny gminy Oldambt (wcześniej miasta Winschoten). Od 2002 roku współpracuje z miastem Płońsk (m.in. wymiana młodzieży, wymiana w dziedzinie kultury, sportu, pomoc osobom niepełnosprawnym). 17 kwietnia 2014 roku Rada Miejska w Płońsku nadała Panu Karl Otto Kötz tytuł Honorowego Obywatela Miasta Płońska.

Adam Struzik, urodzony 1 stycznia 1957 roku w Kutnie. Polski polityk, samorządowiec, lekarz. W latach 1991-2001 senator II, III, IV kadencji, w latach 1993-1997 marszałek Senatu III kadencji, od 2001 marszałek województwa mazowieckiego. 20 września 2018 roku Rada Miejska w Płońsku nadała Panu Adamowi Struzikowi tytuł Honorowego Obywatela Miasta Płońska.